| Foto: Jon Henoch |
Hoewel Jon Henoch besteedt het grootste deel van zijn tijd aan het fotograferen van advertentiecampagnes voor klanten als American Airlines, EA Sports en Benefit Cosmetics, maar hij houdt er nog steeds van om een persoonlijk project op te pakken. In 2022 reisde Enoch naar Mumbai, India met een plan om verkopers te fotograferen die neonroze suikerspin (ook wel suikerspin genoemd) op straat verkopen.
Door zijn onderzoek naar de regio ontdekte Enoch dat de in het oog springende roze snoepjes hun dromerige felle kleur krijgen dankzij niet-geautoriseerde ingrediënten – zoals Rhodamine B, verboden omdat het kankerverwekkend kan zijn.
“Je zou kunnen zeggen dat dit de perfecte metafoor is voor de kwalen van onze tijd”, zegt Enoch.
Hier deelt hij hoe hij toegang kreeg tot zijn onderwerpen en snel door de drukke straten van Mumbai werkte om deze oogverblindende portretten vast te leggen.
Hoe ben je in Mumbai terechtgekomen om aan de Candy Men-serie te werken?
Ik had de reis rond het fotografieproject gepland. Het is een plek die ik altijd al heb willen bezoeken en ik heb veel onderzoek gedaan naar portretideeën, voordat ik op het concept van de suikerspinverkopers kwam.
Ik heb de neiging om te reizen voor projectideeën in steden die door modernisering gaan – je krijgt die unieke nevenschikking van het leven dat op veel manieren verandert, maar op andere manieren traditioneel blijft. Mijn laatste fotografieproject speelde zich af in Hanoi, Vietnam, waar de autoriteiten motorfietsen aan banden wilden leggen. In de stad worden motorfietsen vaak gebruikt om enorme ladingen goederen te vervoeren, subtiel gebalanceerd op de fiets. Dat project was een fantastische visuele metafoor voor hoe het leven van die bezorgers kon veranderen.
Ik was gefascineerd door de verschillende kanten van het leven in een stad als Mumbai. Aan de ene kant is het een van de rijkste steden ter wereld en een enorm financieel centrum, maar aan de andere kant zijn er natuurlijk talloze sloppenwijken en armoede. Ik wilde een kant van de stad vastleggen die niet vaak werd gezien.
Hoe kreeg je toegang om deze mannen te fotograferen?
De mannen spraken geen Engels, dus het was erg moeilijk om te communiceren, dus we hebben een vertaler gehaald. Ik betaalde ze voor hun tijd omdat het erg belangrijk is om geen misbruik te maken en, nou ja, iedereen weet waar ze aan toe zijn.
Ik denk dat je, omdat je ze gewoon laat doen wat ze doen, de internationale taal van mime kunt gebruiken. Het was eigenlijk gewoon een kwestie van wat beenwerk verzetten om ze op te sporen, de goede te vinden en uit te leggen wat ik van plan was. Meestal was de reactie verbijstering, want voor hen was dit gewoon zo alledaags dat ze gewoon verbijsterd waren over waarom ik geïnteresseerd was.
 |
| Foto: Jon Henoch |
Hoe lang had je met elk vak?
Helemaal niet lang, misschien 20 minuten met elke persoon. Ik had al bedacht waar ik ze zou plaatsen en had een goed idee van hoe ik het moest aansteken voordat we begonnen. We hadden de testopnames gemaakt voordat we de juiste mensen hadden gevonden, dus alles was al ingesteld.
Waarom wilde je ’s nachts fotograferen?
Er waren eigenlijk meerdere redenen om ’s nachts te fotograferen. Ten eerste omdat ik de verlichting wilde kunnen regelen. Als je overdag fotografeert, heb je veel hard direct licht om te bestrijden en dat zal hard werken zijn en een behoorlijk grote opstelling vereisen om te controleren.
Ten tweede hou ik gewoon van de esthetiek van die gemengde verlichting die je ’s nachts krijgt. De flits, het gemor uit de huizen en winkels vermengen zich allemaal door elkaar. Ik wil niet dat mijn portretten eruitzien als traditionele ‘reisfoto’s’, dus het werkt voor mij. Het is ook een waanzinnig drukke stad. Als we die portretten overdag zouden maken, zouden we honderden mensen om ons heen hebben – zelfs om één of twee uur ’s nachts hadden we behoorlijk wat toeschouwers om mee te kampen. [Mumbai]het is 24/7 een chaotische stad, in de kleine uurtjes net iets minder.
 |
| Foto: Jon Henoch |
Hoe belichtte je je onderwerpen?
Ik gebruik Profoto B1’s verspreid met OCF-bijlagen. Voor dit soort reiswerk ben ik dol op de relatieve compactheid. We hebben misschien vier of vijf lichten die uitspringen om details op te pikken, maar ik fotografeer vrij langzaam om het beschikbare licht op te vangen, zodat de lichten slechts een straaltje uitstralen.
Heb je een van de suikerspin geprobeerd?
Ik heb er wel wat geprobeerd, het was, nou ja, zoals suikerspin.
Credit : Source Post
