Landschapscompositie – Deel 8: De punten verbinden: beoordeling van digitale fotografie

Tot nu toe heb ik in mijn serie landschapsfotografie gesproken over compositorische elementen, hun gewicht en hoe ze hun eigenschappen kunnen gebruiken om de compositie in evenwicht te brengen door een balans van draaimomenten rond de middenas van een afbeelding voor te stellen. Ik besprak ook het balanceren van negatieve ruimte, de perceptie van de richting van het onderwerp en het vaak over het hoofd geziene belang dat ik hecht aan de scheiding van elementen. Vervolgens besprak ik de perceptie van diepte en het gebruik van lucht in een landschapsbeeld.

Om dit artikel te beginnen, wil ik teruggaan naar de elementen van compositie, en meer vertellen over het samenbinden van compositorische componenten, in de hoop dat het alle punten die ik in mijn zeven eerdere verhalen heb gemaakt, met elkaar verbindt.

Tsingy Rouge, Noord-Madagaskar. Canon 5D III, Canon 11-24 mm F4 11mm | ISO400 | 1/80 sec

Herinnerend aan enkele van de vorige artikelen, weten we dat compositorische massa’s elkaar in evenwicht houden. Als we de elementen goed rangschikken, worden deze massa’s gescheiden zonder elkaar te overlappen, en hebben ze de juiste negatieve ruimte rond elk van hen in verhouding tot hun compositiegewichten. Dit alles klinkt misschien alsof het betekent dat de verschillende elementen van een compositie los van elkaar staan. Maar in een goed beeld zijn compositorische elementen dat wel alles behalve losgekoppeld. Ik zou deze ogenschijnlijke discrepantie willen oplossen door uit te leggen hoe compositorische massa’s aan elkaar kunnen worden gebonden met behulp van vormen en lijnen.

De duinen van Sandwich Harbor ontmoeten de Atlantische Oceaan, Namibië. Canon 5D III, Canon 70-300mm F4-5.6

Zelfs als ik de noodzaak erken om de massa’s rond de centrale as te balanceren, zou ik beweren dat dat alleen vaak niet genoeg is om de beste opstelling van het frame te bepalen. Er zijn veel vrijheidsgraden, in die zin dat er veel composities zijn waarin de massa’s zo zijn gerangschikt dat ze voldoen aan het evenwicht dat we zo wensen. Er is dus ruimte om aanvullende ideeën te overwegen om elementen ten opzichte van elkaar te rangschikken op een manier die het meest aangenaam is voor het oog van de kijker.

Wat is het, behalve dat de hoofdmassa’s goed gebalanceerd zijn rond de centrale as, dat ervoor zorgt dat de verschillende elementen in dit beeld samenwerken als een geheel en niet als gedifferentieerde aandachtspunten?

De eerste van deze ideeën is dat we rekening moeten houden met de algemene vormen die worden gecreëerd door de hoofdelementen (massa’s en lijnen) in een compositie. Om dat te doen, kunnen we ons het beeld voorstellen als verstoken van enige andere informatie dan deze elementen, en een soort mentaal diagram (of grafiek) maken dat de interacties daartussen weergeeft. Het doel zou moeten zijn dat de belangrijkste elementen een soort stroom creëren, een continuüm dat logisch is voor het oog en voor de geest; dit draagt ​​ertoe bij dat de kijker contact maakt met de gevoelens en visie van de fotograaf bij het maken van het beeld.

Een heel duidelijk voorbeeld hiervan is inlijsten. Wanneer sommige elementen in de compositie een kader rond andere vormen, vormen ze een verbinding: het kader accentueert wat erin zit, waardoor het oog van de kijker erop wordt gericht en het belangrijker wordt.

Deze prachtige rotsboog vormt een frame om het oog van de kijker op de berg en de dubbele regenboog te richten. Spitzkoppe, Namibië. Sony A7R, Canon 16-35mm F2.8 II ISO-100 | 1/10 seconde | F11

Deze opening in een gletsjergrot omlijstte de bergen op de achtergrond, maar heeft ook de vorm van een vogel. Mýrdalsjökull, IJsland. Sony A7R, Canon 17mm F4 TS-E 3-shot panorama bij ISO 100 | 1 seconde | F14

Hier wordt de reflectie ingekaderd, waardoor het bewustzijn van de kijker van de inhoud wordt vergroot en deze meer bekendheid en belang krijgt. Campo Poincenot, Parque Nacional Los Glaciares, Argentijns Patagonië. Canon 5D IV, Canon 16-35mm F2.8 III Focusstack bij ISO 100 | 1/25 sec | F16

Maar de vormen die u uit de belangrijkste compositie-elementen kunt samenstellen, zijn niet beperkt tot lijsten. Er zijn nog veel meer voorbeelden. Ook denk ik aan S-bochten, die de hoofdmassa’s verbinden met kronkelende lijnen.

Er is een duidelijke S-curve die het oog van de kijker van linksboven naar rechts, links en weer naar rechts leidt. Deze onbewuste rondgang door het beeld maakt het voor de kijker opvallender. Tupiza, Bolivië. Canon 5D III, Canon 70-200mm F4 ISO200 | 1/40 seconde | F13

Hier is de S-curve niet aanwezig in de afbeelding, maar de opstelling van massa’s creëert een denkbeeldige verbinding in de vorm van een S. Het effect is bijna hetzelfde. Flakstadfjord, de Lofoten-eilanden, Arctisch Noorwegen. Canon 5D IV, Canon 11-24 mm F4 Focusstack bij ISO 100 | 1/20 seconde | F11

Het voordeel van een S-curve is dat de vorm (reëel of denkbeeldig) heen en weer slingert, waardoor de kijker verschillende gebieden in de compositie in ogenschouw neemt en er een verbinding tussen creëert. Het moedigt ook het oog van de kijker aan om heen en weer te dwalen in het beeld, waardoor ze het plezier krijgen om het te verkennen.

De oevers van de Dode Zee slingeren heen en weer tussen links en rechts. Ein Gedi, Israël. DJI Mavic II Pro ISO200 | 1/20 seconde | F4

Vormen gecreëerd door compositorische elementen kunnen variëren. In de onderstaande afbeelding is er een heel mooie vorm met meerdere piramides: niet alleen heeft de berg de vorm van een piramide, maar de lijnen van de zijkanten vormen, wanneer ze worden voortgezet, een andere piramide met het eiland als basis, en dan nog een andere piramide met de voorgrondbomen.

Laten we het diagram tekenen, om dit duidelijker te laten zien:

Ik beweer dat het hebben van zo’n extra verbinding tussen de verschillende elementen een imago enorm verbetert.

Een ander voorbeeld is een afbeelding die ik al in de serie heb besproken.

Een bovenaanzicht van de vulkaan Fagradalsfjall, IJsland, april 2021. DJI Mavic 2 Pro panoramasteek 1/30 seconde | F7.1

In deze afbeelding hebben we verschillende concentrische cirkels, verbonden door radiale lijnen. De stervorm trekt het oog naar het centrale onderwerp (de uitbarsting en het zwembad) en verbindt het met de buitenste lagen.

Hopelijk overtuigen bovenstaande ideeën en vormen je van het belang om de elementen van je afbeelding op meer dan één manier met elkaar te verbinden. Om verder te gaan, wil ik je nog een andere piramidevorm laten zien en je vragen wat het is met de belangrijkste elementen, behalve deze vorm en de balans rond de centrale as, die bijdragen aan de compositie.

Een duidelijke piramidevorm bindt de belangrijkste compositorische massa met lijnen aan de voorgrond. Welke eigenschap hebben deze lijnen die de compositie verder versterken? Deadvlei, Namibië. Canon 5D IV, Canon 16-35mm F2.8 III ISO-100 | 1/100 seconde | F16

Om een ​​idee te geven van wat ik in gedachten heb, is hier een vergelijking tussen 2 afbeeldingen van dezelfde plaats: Skagsanden Beach op de Lofoten-eilanden.

Ik beweer dat deze beelden, hoewel oppervlakkig vergelijkbaar, verschillen in een zeer belangrijke eigenschap. In de afbeelding aan de linkerkant leiden de lijnen naar een compositorische massa, terwijl in de afbeelding aan de rechterkant de lijnen weglopen van het achtergrondonderwerp.

Lijnen zijn krachtige hulpmiddelen bij compositie. Zoals hierboven besproken, kunnen ze worden gebruikt om verschillende compositorische massa’s met elkaar te verbinden, waardoor een compositie ontstaat die als een geheel werkt. Maar wat nog belangrijker is, lijnen zijn een hulpmiddel om te creëren diepte.

In eerdere artikelen heb ik het gehad over het gevoel van diepte en hoe belangrijk dat is voor een landschappelijk beeld. Het gebruik van groothoeklenzen, scheidingselementen, correct gebruik van negatieve ruimte – dit alles draagt ​​bij aan het gevoel van diepte. Maar lijnen kunnen misschien krachtiger zijn dan alle andere om de kijkers het gevoel te geven dat ze zich in de wereld bevinden die in de afbeelding wordt afgebeeld.

Dit is geen wetenschappelijk feit, eerder een onderbuikgevoel, maar ik denk dat wanneer een lijn voorgrond en achtergrond verbindt, de kijker ze onbewust vergelijkt, heen en weer gaat en zo de afstand ertussen benadrukt. Een lijn kan ook de belangrijkste compositorische massa’s versterken door simpelweg een pijl te zijn, die ernaar wijst of eruit voortkomt. Laten we een paar voorbeelden bekijken van lijnen die massa’s verbinden en/of benadrukken.

	De gebogen oever van deze glaciel morraine verbindt de voorgrondrots en de achtergrondbergen. Het versterkt ook het grote verschil in verlichting tussen hen. Torres Del Paine, Chileens Patagonië. Canon 5D IV, Canon 16-35mm F4 IS Focusstack bij ISO 100 | 0,5 seconde | F14
	Hier verbindt de hoofdlijn de berg met het onderwerp op de voorgrond, de kruising van verschillende scheuren in het bevroren meer. Het gaat dan verder naar beneden om ook verbinding te maken met de onderkant van het frame. Lake Tasersuaq, Uummannaq, Groenland Canon 5D IV, Canon 11-24 mm F4 Focusstack bij ISO 100 | 1/8 seconde | F10
	Hier leiden de lijnen niet naar het onderwerp, maar vloeien eruit voort. Dit geeft deze vrij kleine ijsbergen een zwaarder compositiegewicht, waardoor ze belangrijker worden en ze ondanks hun kleine formaat de aandacht van de kijker kunnen trekken. Uummannaq Fjord, Groenland. Canon 5D IV, Canon 11-24 mm F4 Focusstack bij ISO 1600 | 3,2 seconden | F4

Tot slot wil ik uitdrukken hoe belangrijk het is wanneer leidende lijnen aansluiten op de onderkant van de afbeelding. Dit draagt ​​bij aan het gevoel van diepte, maar wat nog belangrijker is, het verbindt de kijker met de scène, waardoor ze het gevoel krijgen deel uit te maken van de afgebeelde wereld.

De stroom, de belangrijkste hoofdlijn in dit beeld, komt uit de onderkant van het beeld, waardoor de kijkers het gevoel krijgen dat ze in het stromende water staan. Skagsanden Beach, de Lofoten-eilanden, Arctisch Noorwegen. Canon 5D IV, Canon 11-24 mm F4 ISO 3200 | 8 seconden | F4

Het is goed om hiervoor een tegenvoorbeeld te bestuderen. Beschouw de afbeelding hieronder.

Paine Grande in het ochtendlicht. Torres Del Paine, Chileens Patagonië. Sony A7R, Tamron 24-70mm F2.8 40mm | ISO200 | 1,6 seconden | F13

De berg ziet er mooi uit met het rode zonsopganglicht, dat ook weerkaatst op de rivier. Over het algemeen zou ik zeggen dat de compositie mooi uitgebalanceerd is, ook al is hij niet spectaculair. Maar mijn grootste probleem hier is dat de rivier niet naar de bodem van het frame gaat, maar zijwaarts. Dit vlakt het beeld af en comprimeert het op een onaantrekkelijke manier.

Ik hoop dat je genoten hebt van mijn nogal onorthodoxe manier van denken over compositie. Ik heb dit al duizend keer gezegd, maar ik zeg het nog een keer: dit was geen gids voor compositie in het veld, maar eerder een verkenning van verschillende manieren om te begrijpen waarom bepaalde afbeeldingen werken en andere niet. Haal eruit wat je wilt – het belangrijkste is dat je begrijpt dat compositie het allerbelangrijkste is in een afbeelding. Want niets zal dat ooit veranderen.

Erez Marom is een professionele natuurfotograaf, fotografiegids en reiziger gevestigd in Israël. U kunt het werk van Erez volgen op Instagram En Facebooken abonneer je op zijn mailinglijst voor updates en voor de zijne Youtube kanaal.

Als je enkele van ’s werelds meest fascinerende landschappen wilt ervaren en fotograferen met Erez als je gids, kijk dan eens naar zijn unieke workshops fotografie in Groenland, Madagascar, Namibië, Vietnam en de Argentijnse Puna.

Erez biedt ook aan video uitleg zijn beelden bespreken en uitleggen hoe hij ze heeft bereikt.

Meer in de serie Landschapscomposities:

Geselecteerde artikelen van Erez Marom: