Het is met een mix van melancholie en verwondering dat ik deze trip down memory lane maak. Ik was al lang van plan om te schrijven over mijn eerste DSLR-camera, de EOS D2000, een Canon/Kodak-mashup uit de begintijd van professionele digitale fotografiecamera’s. Wat ik niet had gepland, was de erkenning, in de laatste dagen van DPReview, dat de camera in hetzelfde jaar werd geboren als DPReview.
Het krijgt een andere blauwtint om de parallellen te zien, een fysiek object dat zowel herinnert aan het verstrijken van de tijd als aan hoe ver we zijn gekomen als redactiekamer en industrie. ‘Poëtisch’ is misschien wat overdreven, net zoals Kid Rock met een hoed met een korte rand hem nog geen Leonard Cohen maakt. Laten we afrekenen op een ’toeval’.
Stel je voor, 2004. Ik studeer fotojournalistiek aan de universiteit. Ik ben het vak aan het leren en tot nu toe had ik niets anders dan 35 mm en 120 film opgenomen en ontwikkeld. Digitale camera’s werden op dat moment gemeengoed: digitale point-and-shoots waren een trendy gadget, mobiele telefoons zoals de Motorola Razr en T-Mobile Sidekick zorgden voor de eerste massamarktacceptatie van camera’s in telefoons, maar DSLR’s waren nog steeds duur en onbereikbaar aan iemand zoals ik.
Terwijl ik me een weg door school baande, leunde ik zo lang als ik kon op film, maar zelfs in 2004 hing het op de muur dat de fotojournalistiek digitaal zou gaan.
De pro’s waren al overgestapt van het sjouwen van zakken met chemicaliën naar geïmproviseerde donkere kamers naar opstelling in hotelbadkamers. Voordat ze digitaal waren, renden fotojournalisten weg van een opdracht om film te ontwikkelen en afdrukken te maken, voordat ze worstelden met het verzenden van afbeeldingen als drie afzonderlijke kleurenplaten, elk 15 minuten of langer, via een telefoonverbinding terug naar hun krant of telegraafdienst. Als de ontwikkelaar niet faalde of de telefoonlijn niet uitviel en alles goed ging, zouden redacteuren de afbeeldingen op tijd kunnen ophalen en publiceren om ze af te drukken.
Het was duidelijk dat de toekomst van de fotojournalistiek lag in digitale vastlegging en digitale bestandsoverdracht. Toen ik eenmaal begon met het aannemen van dagelijkse opdrachten voor de schoolkrant, was digitaal gaan geen optie meer. Gelukkig voor mij had onze plaatselijke krant een paar jaar eerder hun gebruikte camera’s aan de school geschonken, en zo kwam ik aan een leentoestel Canon EOS D2000.
 |
De EOS D2000 vinden in 2004
De EOS D2000 was in 1998 op de markt gekomen, ongeveer zes jaar voordat ik ermee aan de slag ging. De camera was een rebadged Kodak Pro DCS 520, een model gemaakt door Kodak-ingenieurs die in de jaren negentig digitale camera’s probeerden te produceren voor de professionele markt. In die tijd experimenteerde Kodak met vroege digitale sensoren, sommige ook digitale achterwanden voor filmcamera’s. Een van de ontwerpen waarop ze zijn beland gepaard een Canon EOS-1N met een CCD-sensor.
Canon zag potentieel in de mashup en produceerde een eigen versie onder de naam D2000. Vaak beschouwd als Canon’s eerste digitale SLR (en de grootvader van de Canon EOS-1D)de D2000 is een 2MP CCD APS-C EF-mount body. De camera schoot 3,5 fps in bursts van 12 frames en geaccepteerde CF-kaarten via twee adapters die erin zijn geschoven PCMCIA kaartsleuven. Het gebruikte aroplaadbare Ni-Cd-batterij, toegestaanudio-tonen via een ingebouwde microfoon, pochte een 1,8-inch LCD-kleurenscherm aan de achterkant, had te optie om Firewire te gebruiken voor bestandsoverdracht en omvatte een destijds zeer opmerkelijke toevoeging van een anti-aliasfilter.
Canon verkocht de EOS D2000 voor ¥ 1.980.000 bij de release in 1998, wat destijds ongeveer $ 15.000 was (dat is ongeveer $ 27.000 gecorrigeerd voor inflatie).
Toen DPReview-oprichter Phil Askey in 1999 de DSC 520 testte (met de vermelding dat hij identiek was aan de D2000), verwonderde hij zich over de ergonomie, beeldkwaliteit, kleur, snelheid, LCD-previews en histogrammen. Askey concludeerde in zijn recensie dat de camera een ‘kunstwerk’ was en ‘de jaguar van de digitale fotografiewereld waar al het andere Fords zijn’.
Overgang van film
Dus dat was 1998. Zes jaar later, in 2004, hield ik dit relikwie vast en was blij met het voorrecht. De D2000 was snel op te pakken en te gebruiken, de bedieningselementen van de filmbody waren bekend en de eenvoudige handmatige bedieningselementen werkten zoals verwacht. Ik herinner me dat ik gecharmeerd was van het on-the-fly veranderen van ISO; het voelde als magie. Leren over buffers, navigeren door menu’s en de limieten van mijn geheugenkaarten was nieuw voor mij.
Ik gebruikte een CF-kaart van 32 MB, die me ongeveer 15 frames opleverde in het eigen TIFF-formaat van Kodak, op de hoogste kwaliteit. Deze limiet zorgde ervoor dat ik digitaal fotografeerde zoals ik film opnam: langzaam en methodisch. (Ezelfs vandaag kan ik niet breken met de gewoonte om focus en compositie driemaal te controleren, en ik maak zelden meer dan twee frames van een scène.) Ik heb uiteindelijk geïnvesteerd in 128 MB en 256 MB kaarten en ik dacht dat het krankzinnig was dat ik zonder zorgen meer dan 24 of 36 frames kon opnemen.
 |
| Dit zijn de eigenlijke kaarten die ik destijds gebruikte. In 2020 had ik tijdens een opdracht toevallig geen geheugen meer op mijn hoofdkaarten en haalde deze uit mijn tas. Ik denk dat ik 10 frames op de 128 MB kaartwat genoeg was om de dag te redden. |
Ik was verkocht. In zekere zin was de buffer van de D2000 niet zo ver verwijderd van hoe ik al film aan het maken was: wachten op het moment, klik voor klik. Ik dacht graag dat ik op zoek was naar het ‘beslissende moment’ als Henri Cartier-Bresson zou kunnen zeggen, maar in werkelijkheid had ik de oude gewoonten die ik jaren geleden had gecreëerd door kostenbewust te zijn, echt niet doorbroken.
Pas toen ik meer sportfoto-opdrachten op me nam, leerde ik de beslissende motoriek te omarmen.
D2000 en sport
In 2005 ging ik naar Reno, Nevada voor een NCAA-basketbaltoernooi.
Stel je een basislijn voor van acht fotografen aan elk uiteinde van de baan. Bij elke worp, fast break, steal of pass stroomt een zee van camerageluiden over de vloer: “Clickclickclickclickclick…”
Ik zit ook in de scrum. Als je me niet ziet, zou je me zeker kunnen horen.
Ik ben degene die zegt: “…………klik…………klik…….klik…”
Op dat moment was de professionele wereld naast mijn oude camera al meerdere generaties diep bezig met digitale fotografie, en de favoriete sportcamera in die tijd was de Canon EOS-1D Mark II N (er waren een paar Nikon D2X-gebruikers, maar heel veel in de minderheid).
De Mark II N was een 8 MP APS-H CMOS-camera die snel en betrouwbaar was. Het filmde met 8,5 fps met burst-snelheden van 48 JPEG-frames of een burst van 22 frames in Raw, en het ondersteunde JPEG+Raw dual SD- en CF-kaartschrijven. Er is een reden dat de Mark II N de standaard sportcamera van zijn tijd was.
Dus op het basketbaltoernooi is er een zee van Mark II N-camera’s, die naar links en rechts schieten om de spelers op en neer over het veld te volgen, waarbij ze meerdere frames voor en achter de actie vastleggen, samen met het piekmoment dat zou worden verspreid op websites en in kranten in ongeveer een uur.
Tussen al die ratelende motordrives probeer ik me staande te houden met 3,5 fps.
Rat-a-tat-tat-tat – ‘Begrepen!’ roept de doorgewinterde professional uit terwijl hij naar de achterkant van zijn camera kijkt. Een ander luidt: ‘Wacht maar tot je ziet wat ik heb!’
‘Laat het me zien!’
‘Morgen staat het op de voorpagina.’
Vriendschappelijke concurrentie is aan de zijlijn te vinden, maar ook wat spot.
Tussen de toneelstukken door werpen de professionals van lokale en landelijke kranten en nieuwsagentschappen me af en toe een blik van opzij toe. Een AP-fotograaf vraagt me uit welk museum ik de D2000 heb gestolen; een andere fotograaf doet mee om nog een foto van de pot te maken. Het is een zware avond; er zijn veel keyframes die ik heb gemist, maar er zijn ook andere die ik heb genageld.
Op dag twee van het toernooi had ik de les geleerd dat als ik het in de zoeker zie, ik het moment al heb gemist. Ik begin mijn vermogen om te anticiperen op de belangrijkste actie aan te scherpen. Mijn leeftijdsgenoten die me de dag ervoor een ribbel hadden gegeven, begonnen er ook nota van te nemen.
Ik kan niet zeggen of het oprechte complimenten waren of uit medelijden gedreven toen ik zag dat ik echt goede foto’s maakte, gezien het materiaal waarmee ik fotografeerde, maar er waren meer knikken van goedkeuring en aanbiedingen van aanmoediging. Grappen werden vervangen door ‘Niet slecht’ en ‘Wauw, dat snap je, ik heb het gemist.’
De machtige D2000 was een oldtimer, maar hij had nog wat leven in zich!
De D2000 achteraf
Terugkijkend op de D2000 in 2023, haat ik je nog steeds een beetje… oude vriend.
De grootste pijn was niet de burst-snelheid of de beperkte geheugenkaarten, maar het was om foto’s daadwerkelijk van de kaart te halen. In 2004 verdween de ondersteuning voor het bestandsformaat van de camera. Het werkte alleen in Mac OS 9 (en lager) en vereiste speciale stuurprogramma’s voor PhotoShop om die van Kodak te verbergen eigen TIFF-formaat naar een standaard JPEG.
Ondanks alle ergernis is het echter een camera waar ik nog steeds dol op ben, en ik merk dat ik zou willen dat ik hem nog had (neem serieus contact met me op als je er een hebt om afstand van te doen). Ten eerste was het dragen ervan geweldig voor de biceps. Er is ook een voordeel aan leren met een relikwie: het dwong me om mijn uitrusting van binnen en van buiten te leren en binnen die grenzen naar mijn beste kunnen en kunnen te werken. Ik denk dat dit me op de lange termijn een betere fotograaf heeft gemaakt en me ook heeft geleerd dat ik alleen op de glimmende en nieuwe uitrusting moet jagen als ik mijn huidige opstelling ben ontgroeid.
Ik heb goede tijden gehad met het logge beest. Het bracht me naar digitaal door me te dwingen te vertragen en te denken als een filmfotograaf. Het was ook een geweldig gespreksonderwerp: ik kreeg altijd een vreemde blik en de vonk voor een levendig gesprek was meteen gemaakt.
Bovendien kun je met de camera Pong spelen. Pong!
Credit : Source Post
