Sony ZV-1 Mark II – hoe is het als compacte fotograaf?: Digital Photography Review

Toen Sony de ZV-1 Mark II aankondigde, verbeterde de toevoeging van een 18-50 mm-equivalent F1.8-4.0-lens de vlog-cameralijn aanzienlijk. Eindelijk was een van de grootste missers van de originele ZV-1 aangepakt, een 24-70 mm-lens die het moeilijk maakte om groothoek-selfies te maken.

Met deze correctie maakte Sony een overtuigende pitch voor een speciaal gebouwde vlogcamera die videogebruikers meer controle gaf dan een smartphone, maar nog steeds in een draagbaar pakket. De gestapelde CMOS-sensor van de ZV-1 Mark II, AF-tracking, drie capsulemicrofoons, creatieve beeldinstellingen en videologopties (zij het alleen als 8-bits opname) positioneren de camera voornamelijk bij vloggers.

Als je echter een beetje lijkt op de DPReview-editors, heb je misschien de nieuwe lens gezien en begon je je af te vragen: zou dit de tweede komst kunnen zijn van de 18-50 mm compacte zaklamp voor liefhebbers waar we op hebben gewacht sinds Nikon de DL 18 heeft geannuleerd? -50mm?

Het is een dwingende vraag. Niet alleen vanuit het perspectief van hoe capabel de ZV-1 Mark II zou kunnen zijn als dagelijkse foto-shooter, maar ook vanuit de bredere vraag welk doel of welke behoefte een compactcamera voor liefhebbers dient in een wereld van smartphonecamera’s die altijd bij de hand zijn en een behoorlijke beeldkwaliteit hebben Ik ging op pad om erachter te komen.

De ZV-1 Mark II als fotocamera

Een van de belangrijkste kenmerken die de Nikon DL 18-50 mm tot een aantrekkelijk vooruitzicht maakten, was het idee van een 20 MP 18-50 mm-equivalente F1.8-2.8-camera, waarbij alle handmatige instellingen werden bediend via knoppen op het lichaam, lensringen en draaiknoppen die waren ook nog steeds klein genoeg om in je zak te passen.

Op het eerste gezicht lijkt de Sony ZV-1 Mark II een aantal van deze vakjes aan te vinken, maar voelt in de praktijk vrij beperkt aan vanwege een gebrek aan snelle en toegankelijke handmatige bedieningselementen. De camera heeft beperkte body-knoppen en slechts één draaiknop aan de achterkant. Toch is het mogelijk om het zonder het aanraakscherm te gebruiken als gebruikers een combinatie van automatische modi, de Fn-knop en een 4-weg draaiknop op de achterkant willen gebruiken om de belichtingsinstellingen te wijzigen en aan te passen.

Om naar de stills-modus te gaan, drukken gebruikers op een modusselectieknop op de bovenplaat om te schakelen tussen een van de drie modi: stilstaand, video of S&Q, Sony spreekt voor slow-motion en fast-motion. Vanaf hier worden de rest van de instellingen aangepast via de menu’s, van het opnieuw formatteren van een geheugenkaart en het in-/uitschakelen van de focuspieptoon tot het kiezen van de opnamemodus die moet worden gebruikt.

In de stilstaande modus probeert de camera het menusysteem te vereenvoudigen door enkele videofuncties te verwijderen; er is bijvoorbeeld geen optie voor beeldstabilisatie in de stilstaande modus, maar merkwaardig genoeg blijven er opties voor het instellen van videoframesnelheden en codecs over.

De ZV-1 Mark II gaat de straat op

Gedurende een paar dagen en nachten in Seattle heb ik de camera onderworpen aan wat ik dacht dat de twee meest voorkomende gebruiksscenario’s zouden zijn: straatfotografie en als feestcamera voor een avondje uit. Omdat we alleen maar foto’s maken en ons geen zorgen maken over audio-opname, heb ik, voordat ik eropuit ging, het fuzzy rat-accessoire verwijderd dat bij de camera wordt geleverd, dat ik vervolgens net lang genoeg op het aanrecht heb laten liggen om mijn kat op te vrolijken interesses voordat ik me realiseerde dat ik dit ding dat erg op zijn naamgenoot lijkt, beter kon verbergen.

Voor straatfotografie, dankzij het kleine formaat, de onopvallende presentatie en de stille werking omdat er geen mechanische sluiter was en alle elektronische pieptonen waren uitgeschakeld, werden de ZV-1 Mark II en ik genegeerd door anderen. Ik vermoed dat de meeste mensen dachten dat ik een toerist was of iemands vader die TikTok probeerde.

Met alleen een achterpaneel kan het ook moeilijk worden om te zien wat je fotografeert of waarop je scherpstelt in fel zonlicht. Niet geheel onverwacht op een touchscreen-centrische camera, maar het vermelden waard; Het was op deze momenten dat ik verlangde naar een zoeker.

Toen ik ’s nachts buiten was, waardeerde ik hoe zakbaar (denk aan jaszak en niet aan broekzak) en lichtgewicht de ZV-1 Mark II was. Het grotendeels opvouwbare ontwerp van plastic in combinatie met een polsbandje maakten het tot een ideale metgezel tijdens een nachtje kroegentocht met wat bezoekers van buiten de stad. Het was echter ook tijdens deze late nachten dat ik ontdekte hoeveel een gebrek aan IBIS de kleine Sony beïnvloedde.

Ik vond het moeilijk om on-the-fly stabiele foto’s te maken in bars en clubs in Seattle, zelfs bij een sluitertijd van 1/100 merkte ik subtiele trillingen op door aanraakfocus om de autofocus te corrigeren.

Hoewel er stabilisatie is in de videomodus, is er geen stabilisatieoptie in de stilstaande modus. Aangezien deze camera klein en licht van gewicht is, is het moeilijk om hem stevig vast te zetten voor een langere belichtingstijd. In combinatie met de noodzaak om het aanraakscherm te zien om te bevestigen dat de autofocus het beoogde gebied van het frame aanraakt, of de aanraakfocus om te corrigeren, wordt het een voortdurend probleem om kleine bewegingen bij weinig licht te isoleren. Ik vond het moeilijk om on-the-fly stabiele foto’s te maken in bars en clubs in Seattle, zelfs bij een sluitertijd van 1/100 merkte ik subtiele trillingen op door aanraakfocus om de autofocus te corrigeren.

De camera heeft ook geen mechanische sluiter die de sluitertijd beperkt tot een ondergrens van 1/4, waardoor hij geschikt is voor 99 procent van de dagelijkse scenario’s, maar het zal vervelend zijn als je die 1 procent-situaties tegenkomt, zoals ik deed toen Ik probeerde ’s nachts lichtsporen te produceren van passerende auto’s achter sommige straattaferelen.

Opnamemodi

Ik schakelde tussen volledig automatische modi, diafragma- en sluiterprioriteit en handmatige modi. Ik kwam tot de conclusie dat de camera het best kan worden gebruikt als een richt-en-schietfunctie in automatisch of een van de prioriteitsmodi, maar nooit in handmatige modus. Met slechts één draaiknop aan de achterkant is het gebruik van de camera in de handmatige modus op zijn best een curiosum en op zijn slechtst performancekunst.

In de handmatige modus moet u het aanraakscherm gebruiken, of u kunt op de 4-wegknop aan de achterkant drukken om te schakelen tussen het wijzigen van het diafragma en de sluiter, en het is heel gemakkelijk om te verwarren welke instelling u aanpast als u dat niet bent. t constant alles visueel controleren op het aanraakscherm aan de achterkant. Dit vertraagt ​​het beeldvormingsproces, maakt het veel vervelender dan nodig is en maakt het vooral veel minder leuk. Er zijn maar een paar van zulke pauzes nodig om je aan te passen voordat je avondje uit met vrienden eindigt met kreunen van je vrienden elke keer dat je pauzeert om een ​​menu te openen.

Overweeg ter vergelijking de Canon G7 X Mark II, een compacte zoomlens voor liefhebbers met een zeer vergelijkbare lay-out van de knoppen aan de achterkant, maar ook met een klikbare lensring die kan worden ingesteld om het diafragma of de sluitertijd te regelen. Deze kleine toevoeging van een lensring geeft de camera in feite dubbele draaiknoppen in de handmatige modus (drie draaiknoppen als je de belichtingscompensatieknop op de bovenplaat opneemt). In de diafragma- en sluiterprioriteitsmodi neemt de lensring ook het hoofdbedieningswiel over, wat een veel aangenamere ervaring oplevert dan het maken van aanpassingen via een klein wieltje aan de achterkant. Maar bovenal zorgen deze extra draaiknoppen ervoor dat u minder tijd aan menu’s hoeft te besteden en meer tijd hebt om afbeeldingen te maken.

Ik heb tijdens deze test de Canon G7 X Mark II opnieuw bekeken (vergelijkbare vormfactor, knoplay-outs, beide 20 MP, snelle lens met robuuste zoomlenzen) en vond in de Canon een belangrijk ding dat ontbrak aan de Sony: plezier. De Canon nodigt je uit om controle te krijgen over elk aspect van het maken van foto’s (zelfs handmatige scherpstelling is beter bij de Canon), terwijl de Sony-camera het beste werkt als geavanceerd richten en schieten.

Klaar voor een close-up

Op een heldere toon, de nieuwe 18-50 mm equivalente F1.8-4.0-lens is geweldig. Het is mijn ideale bereik voor een compactcamera in zakformaat, en de optische zoom is snel en soepel. Ik begrijp waarom vloggers om deze brandpuntsafstand schreeuwden en waarom afgewezen fans van Nikon’s had kunnen dromen.

De opstarttijd voor de ZV-1 Mark II is ook snel, het duurt ongeveer een seconde vanaf het indrukken van ‘aan’ tot het klaar zijn om de sluiter te klikken. De snelle opstart en mooie lens waren een paar manieren waarop deze camera, gebruikt als een point-and-shoot, leuker zou kunnen zijn dan een smartphone.

Autofocus en trackingfocus zijn ook erg snel; dankzij de gestapelde CMOS-sensor kon de ZV-1 Mark II onderwerpen snel scherpstellen en volgen. Wanneer ingesteld op tracking, kunt u met meerdere trackingboxen snel bevestigen waar het naar kijkt in het frame. Alleen bij specifieke gelegenheden, wanneer ik meer creatieve controle wilde of wanneer meerdere mensen in beeld waren, voldeed de camera niet aan mijn verwachtingen. Aanraakfocus hielp bij het maken van een correctie om de camera te vertellen wat hij moest volgen, en eenmaal gecorrigeerd bleef hij op die persoon of dat object gericht.

Ik hou ervan; Ik hou ervan, niet

Ik wilde echt dol zijn op de ZV-1 Mark II voor foto’s, maar ik merkte dat ik meer hield van het idee dat deze camera vertegenwoordigt; die van de ongrijpbare fotocompactcamera met een groot diafragma en het perfecte optische bereik voor avondjes uit in de stad wanneer je liever vanuit de heup foto’s maakt met vrienden op de dansvloer, trek de camera in een oogwenk tevoorschijn en berg hem op en hebben de handmatige bediening om elk beschikbaar omgevingslicht te omarmen. Helaas denk ik niet dat de ZV-1 Mark II die fotocamera is.

De Sony ZV-1 Mark II-camera kan foto’s maken, maar het voelt niet alsof hij speciaal voor foto’s is gebouwd, wat niet geheel verrassend is gezien de doelgroep bestaat uit vloggers. Het is een camera die het beste werkt als je de automatische modi omarmt om alle aanpassingen voor je te maken in plaats van om je input te vragen.

De Sony ZV-1 Mark II-camera kan foto’s maken, maar voelt niet alsof hij speciaal voor foto’s is gebouwd.

Zelfs het wijzigen van het diafragma of de sluiter in hun respectieve prioriteitsmodi voelt als een hele klus. Vanwege de kleine vormfactor en de kleine draaiknop aan de achterkant, zul je merken dat je je greep op en neer verstikt om de draaiknop te bereiken, of je zult een tweede hand moeten gebruiken om de camera stabiel te houden om de draaiknop te bereiken zonder het risico te lopen te vallen de camera. Als een instelling eenmaal is aangepast (stel dat u van F4 naar F1.8 wilt gaan), is het helaas ook heel gemakkelijk voor een dwalende pers om dingen te veranderen zonder dat u het weet; dit komt doordat de onderkant van uw duim en de bovenkant van uw handpalm precies tegen de rand van de achterste wijzerplaat rusten.

Sony heeft dit probleem misschien herkend en geprobeerd per ongeluk indrukken te verhelpen door de knop een lichte klik te geven, maar ik vond de knop te soepel en de klik te subtiel om te registreren dat ik tegen de knop had gestoten terwijl ik onderweg was. Vele, vele malen heb ik per ongeluk aan de draaiknop gedraaid zonder het te beseffen, waarbij ik overschakelde naar een kleiner diafragma, wat ofwel leidde tot overmatige korreligheid van de automatische ISO-aanpassingen van de camera of een langzamere sluitertijd dan bedoeld.

Uiteindelijk wilde ik de ZV-1 Mark II geweldig vinden voor foto’s, maar hij was niet ideaal voor mijn manier van fotograferen.

De grotere vraag is: wat zorgt voor een goede compact in 2023?

Kijkend naar een camera als de ZV-1 Mark II, heb ik mezelf afgevraagd wat we nodig hebben van camera’s in zakformaat in een tijdperk waarin smartphones alomtegenwoordig zijn. Bovendien, aangezien machine learning steeds belangrijker wordt in mobiele fotografie, waardoor het vastleggen van smartphonebeelden dichter bij de kwaliteit komt van beelden gemaakt door Type 1-sensoren (13,2 x 8,8 mm), zoals die in de ZV-1 Mark II, is er een dwingende reden opspringen voor een toegewijde enthousiaste compact?

Het antwoord op deze vraag hangt af van persoonlijke gebruikssituaties en voorkeuren: als je van portretten houdt, wil je misschien handmatige sluiterbediening; bij landschappen wilt u misschien optische zoom; met vakanties wilt u misschien een apart apparaat om de verleiding van het zien van zakelijke e-mails weg te nemen. Wat uw antwoord ook is, het zal waarschijnlijk gebaseerd zijn op het doen van iets dat een smartphone niet kan of het geven van een betere gebruikerservaring in ruil voor een ander apparaat om mee te nemen.

Is er een dwingende reden om op zoek te gaan naar een toegewijde compact voor liefhebbers? … Wat je antwoord ook is, het zal waarschijnlijk gebaseerd zijn op iets dat een smartphone niet kan of je een betere gebruikerservaring bieden in ruil voor een ander apparaat om mee te nemen.

Hoe nuttig een camera als de ZV-1 Mark II is voor foto’s, hangt uiteindelijk af van hoe hij standhoudt in het veld en hoe leuk hij is om te gebruiken. Voor mij werd het on-the-fly maken van aanpassingen de belangrijkste beperkende factor en de camera werd pas leuk om foto’s mee te maken als ik hem omarmde als een point-and-shoot.

Dat brengt me terug bij de grotere vraag: wat is een goede compact in 2023?

Het antwoord voor mij met de ZV-1 Mark II is niet iets dat alleen de kleine vreugde biedt die ooit werd aangetroffen in een Kodak FunSaver-wegwerpcamera voor een premium prijs. Het selecteren van een camera komt neer op de gebruikerservaring en de mate waarin je je onderdeel voelt van het fotografische proces; dit is het belangrijkste verschil tussen genieten van een camera zoals de Canon G7 X Mark II die me uitnodigt om te spelen en vechten tegen de Sony ZV-1 Mark II die me eraan herinnert hem te laten rijden.

De droom van de Nikon DL 18-50mm leeft voort, onvervuld.